Duiken op de junker en het Sepia-project.
In onze agenda stond reeds een tijdje dat we op 5 juni zouden duiken in de Westerschelde. Via Roel hadden we wat aanwijzingen gekregen om een mooie duik naar de Junker te maken vanop het strand van Dishoek. Op internet hadden we al meermaals de kaart bekeken van de omgeving en keer voor keer kwamen we tot hetzelfde besluit nl: hopelijk loont het de moeite want het is een hele klim en een hele wandeling om met materiaal ter plaatste te geraken. Toch stond ons besluit vast.
Toen we gisteren Dishoek aan het naderen waren merkten we reeds op dat we niet alleen zouden zijn op het strand, fietsers allom en parkeerplaatsen die allemaal druk bezet waren. We hebben dan ook snel al het materiaal uitgeladen net aan het begin van de duinoversteek waarna de klim kon beginnen voor Dimitri en mijzelf. Gelukkig hadden we twee supporters (Tom en Dirk) mee die niet gingen duiken maar die toch een handje toestaken. Hoe verder we vorderden over de duinen en over het strand, hoe meer ik de indruk kreeg dat we nogal wat bekijks hadden. Waarom? Kwam het door de magie die rond het duiken hangt, hadden ze hier nog nooit een duiker gezien (wat zou kunnen wijzen op het feit dat we totaal verkeerd zaten) of was het meer uit medelijden.
Aangekomen op de plaats waar we moesten zijn werden onze twijfels teniet gedaan. Er stapt een dishoekduiker (André) op ons af die ons aanspoord om ons snel aan te kleden en te water te gaan en met de woorden Roel is al water in weet ik nu zeker dat ik te maken heb met die Dishoekduikers waarvan ik hun complete website gelezen heb. Goed, niet veel later start onze duik.
We volgen nauwkeurig de aanwijzingen die we reeds gekregen hadden en plots doemt er een schim op in die eindeloze zandvlakte. Daar ligt een stille getuigenis van de tweede wereldoorlog. De Junker 88A ligt daar half bedolven onder het zand, al zo'n 70 jaar.
Plots zie ik een sepia net voor de Junker hangen alsof hij ons verwachtte. Opgewonden wil ik Dimitri zijn aandacht trekken om hem die sepia te tonen maar hij heeft reeds een ander groepje sepia's in het oog. En hoe dichter we de Junker naderen des te mees sepia's tevoorschijn komen. Plots komen ze van overal en uiteindelijk worden we aangestaard door een twintigtal sepia's. WAUW Ik moet opletten dat mijn mondstuk niet uit mijn mond valt van verbazing want mijn doel was uiteindelijk om de Junker te bezichtigen maar in elk hoekje dat ik wil kijken zijn er wel een stel van die lieve oogjes die je aanstaren.
Nadat we heel het wrak enkele keren rond waren geweest vervolgen we onze weg naar de sepia-stellingen. Daar zijn er nog veel meer sepia's. alle stellingen die we tegen komen zijn druk bezet door een leefgemeenschap van sepia's. Als je stil op de bodem ligt komen deze nieuwsgierige dieren zelf naar je toe. Ze zwommen zo tussen ons alsof wij het duikobject waren. Tenslotte was er zelf een stoere sepia die eens wou weten hoe ik als duiker wel zou aanvoelen, dus werd ik even aangeraakt door deze sepia. Wat een belevenis. De stroming trekt weer aan dus is het tijd om dit paradijs te verlaten.
Terug op de kant is onze verwondering dan ook van ons gezicht af te lezen. Ik heb geprobeerd om de sepia's te tellen maar er komt geen eind aan. Een voorzichtige schatting achteraf brengt ons tot het besluit dat het er minimum 120 waren. Ja dit is geen typfout het waren er zeker honderdtwintig of meer.
Op de kant maak ik kennis met Roel. Ik feliciteer hem met hun sepia-project en dank hem omdat wij hier mochten mee genieten van hun prachtige werk.
Nadat Roel ons honderduit vertelt heeft over dit project en de andere wrakken stelt hij voor om ons met de zodiac in zee af te zetten zodat we nog kunnen genieten van een driftduik. Gezien onze manometers dit nog toelaten zijn we heel blij met dit voorstel. Ook dit was een duik die opgetekend staat met een uitroepteken ernaast.
Het succes van dit sepia-project is volgens mij dan ook dat de sepia's in de grote meerderheid zijn ten opzichte van die enkelingen die hier komen duiken. Hier zijn deze dieren met rust gelaten en worden ze niet zo massaal bezocht zoals hun lotgenoten in de Oosterschelde. En ik vind dat de Dishoekduikers hier groot gelijk hebben en dat ze hun project niet aan de grote klok hangen. Tot slot wens ik via deze weg nogmaals alle Dishoekduikers te bedanken voor de gastvrijheid en voor het puike werk die ze hier reeds verricht hebben.
Sebastiaan
Duik 5 juni 2010.
Sebastiaan had het niet beter kunnen omschrijven. 2 Onvergetelijke duiken!! Langs deze weg zou ik nogmaals de leden van de Dishoekduikers willen bedanken voor jullie gastvrijheid.
Jullie zijn echt een toffe bende!
Dimitri
Geen opmerkingen:
Een reactie posten